Inflamed shoulder tendons

"Τι γύρερυε 15 χρονών στα Εξάρχεια;"
Το ερώτημα παραμένει επίκαιρο 24 χρόνια μετά...
Αναμενόμενο εξάλλου αφού πάντα έρχεται η στιγμή που η ανεξάρτητη δικαιοσύνη κατεβάζει το μαντήλι από τα μάτια της για να κοιτάξει τους εχθρούς της, έχοντας βέβαια τη σωφροσύνη να αποφύγει το βλέμμα τους...
Και τα Εξάρχεια πάντα εκεί, μεταλλαγμένα αναπόφευκτα με το πέρασμα των χρόνων...
Κάποτε χώρος ανάγκης, το σημείο που η ριζοσπαστική σκέψη από παρακείμενες σχολές και διάφορους χώρους εργασίας ξέφευγε από κομματικές στάνες, προκαθορισμένα δόγματα, οριοθετημένους επαναστατικούς εντολοδόχους και ιστορικά πεπρωμένα... ο τόπος που οι παρέες έγραφαν "ιστορία" αναζητώντας περάσματα για να τη διασπείρουν σε όλη την πόλη.
Αρκούσε η αναφορά τους ως σημείο "αράγματος" για να μας περιβάλλει με δέος μεταξύ των συμμαθητών/τριών στο λύκειο. Τι ζητάγαμε άραγε 15 χρονών στα Εξάρχεια; Μάλλον απαντήσεις σε εκολλαπτόμενα ερωτήματα που ακόμα αδυνατούσαμε να μορφοποιήσουμε, ίσως τον κατευνασμό του φόβου πως η μόνη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας είναι αυτή "των γονιών μας", τις πύλες για έναν διαφορετικό κόσμο...
Όπως πάντα κάποιοι κατάφεραν να μορφοποιήσουν τα ερωτήματα τους, να ψάξουν όχι για ξεκάθαρες λύσεις αλλά για απαντητικές διαδρομές χωρίς να προσβάλονται από τις νέες αβεβαιότητες που ξεπηδούσαν...
Τα Εξάρχεια δεν ξέφυγαν και δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της κυριαρχίας... Σιγά σιγά, βήμα βήμα, το αδελφάκι της καταστολής...η εμπορική εκμετάλευση και αξιοποίηση διαμόρφωσε το "επαναστατικό/εναλλακτικό" life-style...Τα Εξάρχεια έγιναν ο χώρος που μπορείς να πιείς τον καφέ σου δίπλα σε πραγματικά πρεζόνια και ίσως, αν είσαι τυχερός/τυχερή, να παρακολουθήσεις live μια αστυνομική επιχείρηση εκκαθάρισης...
Και δυστυχώς στο πλαίσιο αυτής της διαμορφούμενης πραγματικότητας γεννήθηκαν αντιδραστικές συμπεριφορές, εμφορούμενες μεν από υγιείς προθέσεις αντίστασης στην άλωση, που όμως οδήγησαν σε μια κοντόφθαλμη περιχαράκωση και ηρωοποίηση των Εξαρχείων του όποιου "τότε παλιά..." Τα Εξάρχεια ορίστικαν ως ο τόπος της αντιπαράθεσης του παλιού με το νέο, το μικρό γαλατικό χωριό που διαρκώς παρενοχλεί τις παρακείμενες λεγεώνες αφήνοντας την υπόλοιπη επικράτεια στην γαλήνη της Pax Romana...
Και παραμένουν χώρος συναντήησεων και συνευρέσεων... μόνο που πλέον η "επαναστατική μαγκιά" κάνει την δική της επίδειξη και συμπλέκεται με κάθε λογής φόβους, αδιέξοδα και φλερτάκια...
Η σύγκρουση για τη σύγκρουση στείρα επαναλαμβανόμενη σε ένα "εμείς κι αυτοί", που δυσκολεύει κάθε περαιτέρω ζύμωση...
Δεν έχω δικά μου παιδιά και σε κάθε περίπτωση εύχομαι να μη βιώσω ποτέ απώλεια όπως αυτή της μητέρας του Αλέξανδρου, έχω όμως την αίσθηση πως δεν θα πρεπε να ακούσει τυφλά τον δικηγόρο της...
Δεν τον ήξερα τον πιτσιρικά μα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ήταν ένα απολίτικο παιδί που πήγαινε για νόστιμα χοτ-ντογκ στο πολυτεχνείο. Νομίζω πως ήταν παιδί της εποχής του, με διάθεση να επιτεθεί στα πάντα, να συγκρουστεί, να πονέσει πέφτοντας στους ανεμόμυλους...
Και αυτό ήταν που έκοψε η σφαίρα των "πρετεντερισμών" και των υπόλοιπων υστεριών για το "άντρο των Εξαρχείων", η σφαίρα της φασίζουσας καρικατούρας του Κάλαχαν που πήγε να "καθαρίσει"... Ήξερε η σφαίρα... Το μέλλον ήθελε να χτυπήσει...
Κι αν η υποτίμηση της "πολιτικότητας" του Αλέξανδρου βοηθά στην καταδίκη του φονιά... τόσο το χειρότερο για την δικαιοσύνη τους...
Εκατοντάδες παιδιά καβαλάνε κάθε μέρα τα άλογα τους εφορμώντας προς τους ανεμόμυλους. Για κάποια το κοντάρι θα αποδειχτεί βαρύ και θα γίνουν γυναίκες και άντρες...
Κάποια άλλα όμως...