Δυο μήνες μετά...

"It doesn' t matter if we all die..."

"Ο Άνθρωπος θα ζήσει όταν συνειδητοποιήσει πως θα πεθάνει..." Κι όμως κοντά δύο αιώνες μετά μόνο σποραδικές αγωνιώδεις αφυπνήσεις, σαν να πεταγόμαστε αλαφιασμένοι από έναν εφιάλτη, και κάποιες φορές μάλιστα και αυτή η αφύπνιση να είναι κομμάτι του εφιάλτη... Ακόμα μεγαλύτερη αγωνία, ιδρώτας και μια κραυγή παγιδευμένη πίσω από τα δόντια... "Σκέψεις που λιώνουν σε ουρλιαχτά..."

"...Something small falls out of your mouth and we laugh,

 a prayer for something better,

 please love me, meet my mother,

 but the fear takes hold..."

Συμβιβασμοί...
Οργασμοί εκτελούν χρέη δακτύλου για να κρύψουν όσους και όσες επιμένουν να προσπαθούν να
σύρουν αναμνήσεις σιδεροδέσμιες στα νερά της λήθης...
Μπόρεσε ο Ξέρξης να δέσει τη θάλασσα με αλυσίδες; " Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε..."

 "Από όλους τους εχθρούς μου που με μισούνε τόσο μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά..."
 έγραψε ο Δάσκαλος και είχε δίκιο... 

 Κι όσο για μένα...
 Βρίσκω δικαιολογίες για να μην κάψω παλιές συνήθειες σε τελειωμένους ή με φαγωμένη πέτρα αναπτήρες και μουσκεμένα σπίρτα...
"... I can loose myself in chinese art and american girls,

  All the time loose me in the dark, please do it right 

 Run into the night,

 I will loose myself tomorrow,

 Crimson pain, my heart explodes,

 My memory in a fire but someone will listen...

 At least for a short while..."

 Ηδηπάθεια της Θλίψης και αυτοπαγίδευση σε ενοχές... Θυμάμαι πως σου είχα υποσχεθεί ότι αν πας να φύγεις θα σε κρατήσω με τη λαβή της μαγκούρας μου... "Μα πως να κρατήσεις ένα πλάσμα με λέξεις παγιδευμένες στο χαρτί;", με ποιο δικαίωμα να αμφισβητήσεις ένα "όχι" σκαλισμένο σε ολόκληρο το σώμα;

" Leave me to die,

  you won't remember my voice

  I walked away and grew old,

 You never talk, we never smile,

  I scream you' re nothing

  I don't need you anymore you're

  nothing..."

 Δε φαντάζεσαι πόσες φορές το φώναξα για να σβήσω παγωμένες απεγνωσμένες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις... Πόσες φορές το τραγούδησα δυνατά σε μετρό και λεωφορεία, χαμένος σε εκείνη τη δική σου φράση: " έπρεπε να το κάνεις". Κι εγώ που πάντα πίστευα πως όταν αγαπάς κάποιον δεν πρέπει να γίνεσαι ανάχωμα στο δρόμο του... Κι εγώ που δυσκολεύομαι να πω τα δικά μου "όχι" και τα δικά μου ¨τέρμα" για να μην στενοχωρήσω τους άλλους... Κι εγώ που νόμιζα πως η αγάπη αρκεί...

Incomplete and alone...

Κι εγώ με τα αντικαταθλιπτικά και τα αντιψυχωσικά μου βιάστηκα να μπώ σε "χρυσό κλουβί",

φοβισμένος από τη θυγατέρα της θλίψης, τη μοναξιά, που προκλητικά ποζάρει στους εφιάλτες μου...

Κι όμως σε κουβαλάω ακόμα Λάουρα

Κουβαλάω τη φράση σου: "προσπάθησα να σε σβήσω μα δεν μπόρεσα"

Και τώρα που τα σύρματα του "χρυσού κλουβιού" καίνε τις σάρκες μου και ψάχνω θάρρος για να δραπετεύσω...

Τι λες να σε αφήσω λίγο για να κάνω ένα τσιγάρο;