Πέσαν τα μάνταλα βαριά...

Ελάχιστα πράγματα αλλάζουν στο βασίλειο του χαμένου χρόνου, εκεί που τα δευτερόλεπτα πατούν βαριά σέρνοντας ξυράφια που χαράζουν βαθιά το πέρασμα τους σε ψυχές και πρόσωπα... Στη χώρα των κολασμένων το ρολόι είναι ο χειρότερος εχθρός, ο σύμμαχος μιας κατατονικής ρουτίνας: προαυλισμός, φαγητό, κλείσιμο κελιών, σβήσιμο φώτων... Βαθιά πηγάδια, μεγάλα τεράγωνα στους οδικούς χάρτες, στα υπερυψωμένα όρια των οποίων σμιλεύεται η απαίτηση του εξουσιαστικού πολιτισμού για μοιρολατρική αποδοχή της τάξης του. Στο εσωτερικό τους όσοι και όσες εγκλωβίστηκαν στις αντιφάσεις της Δημοκρατίας των ίσων ευκαιριών και του σεβασμού των δικαιωμάτων. Βυθισμένοι σε ένα τεχνητό σκοτάδι, προορισμένο να φοβίζει τους «απέξω»- τους τίμια και αγόγγυστα εργαζόμενους – να τους προτρέπει να σκύβουν το κεφάλι υπό την απειλή του εγκλεισμού μαζί με τους «χειρότερους»... Έτσι ξεκίνησαν οι φυλακές και έτσι συνεχίζουν, χώρος ανθρωποθυσιών στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης και της ομαλότητας, περίτρανη απόδειξη των ανισοτήτων ενός κόσμου χρεωκοπημένου... Μια φυλακή δεν εξανθρωπίζεται. Καταστρέφεται μέσα στη δίνη του κυκλώνα που γεννιέται ξαφνικά εκεί που η απόγνωση γίνεται οργισμένη ελπίδα και οι πρώην υπήκοοι παλεύουν να κατακήσουν τη ζωή τους. Και κομμάτι αυτής της διαδικασίας οι αγώνες των κολασμένων, των κρατούμενων σε συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας, τροχιοδεικτικά πυρά που δείχνουν την κατεύθυνση της αξιοπρέπειας... Στις φυλακές των Γρεβενών οι κρατούμενοι πραγματοποιούν απεργία πείνας απαιτώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης, παλεύοντας για αξιοπρέπεια ενάντια στην αποκτήνωση! Ίσως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να έχει υπάρξει κάποια διαφορετική εξέλιξη, σε κάθε περίπτωση όμως ας στρέψουμε καταρχήν προς εκεί το βλέμμα μας... Τα σκοτάδια είναι θρασύδειλα...