"Τι γύρερυε 15 χρονών στα Εξάρχεια;"
Το ερώτημα παραμένει επίκαιρο 24 χρόνια μετά...
Αναμενόμενο εξάλλου αφού πάντα έρχεται η στιγμή που η ανεξάρτητη δικαιοσύνη κατεβάζει το μαντήλι από τα μάτια της για να κοιτάξει τους εχθρούς της, έχοντας βέβαια τη σωφροσύνη να αποφύγει το βλέμμα τους...
Και τα Εξάρχεια πάντα εκεί, μεταλλαγμένα αναπόφευκτα με το πέρασμα των χρόνων...
Κάποτε χώρος ανάγκης, το σημείο που η ριζοσπαστική σκέψη από παρακείμενες σχολές και διάφορους χώρους εργασίας ξέφευγε από κομματικές στάνες, προκαθορισμένα δόγματα, οριοθετημένους επαναστατικούς εντολοδόχους και ιστορικά πεπρωμένα... ο τόπος που οι παρέες έγραφαν "ιστορία" αναζητώντας περάσματα για να τη διασπείρουν σε όλη την πόλη.
Αρκούσε η αναφορά τους ως σημείο "αράγματος" για να μας περιβάλλει με δέος μεταξύ των συμμαθητών/τριών στο λύκειο. Τι ζητάγαμε άραγε 15 χρονών στα Εξάρχεια; Μάλλον απαντήσεις σε εκολλαπτόμενα ερωτήματα που ακόμα αδυνατούσαμε να μορφοποιήσουμε, ίσως τον κατευνασμό του φόβου πως η μόνη ζωή που ανοίγεται μπροστά μας είναι αυτή "των γονιών μας", τις πύλες για έναν διαφορετικό κόσμο...
Όπως πάντα κάποιοι κατάφεραν να μορφοποιήσουν τα ερωτήματα τους, να ψάξουν όχι για ξεκάθαρες λύσεις αλλά για απαντητικές διαδρομές χωρίς να προσβάλονται από τις νέες αβεβαιότητες που ξεπηδούσαν...
Τα Εξάρχεια δεν ξέφυγαν και δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της κυριαρχίας... Σιγά σιγά, βήμα βήμα, το αδελφάκι της καταστολής...η εμπορική εκμετάλευση και αξιοποίηση διαμόρφωσε το "επαναστατικό/εναλλακτικό" life-style...Τα Εξάρχεια έγιναν ο χώρος που μπορείς να πιείς τον καφέ σου δίπλα σε πραγματικά πρεζόνια και ίσως, αν είσαι τυχερός/τυχερή, να παρακολουθήσεις live μια αστυνομική επιχείρηση εκκαθάρισης...
Και δυστυχώς στο πλαίσιο αυτής της διαμορφούμενης πραγματικότητας γεννήθηκαν αντιδραστικές συμπεριφορές, εμφορούμενες μεν από υγιείς προθέσεις αντίστασης στην άλωση, που όμως οδήγησαν σε μια κοντόφθαλμη περιχαράκωση και ηρωοποίηση των Εξαρχείων του όποιου "τότε παλιά..." Τα Εξάρχεια ορίστικαν ως ο τόπος της αντιπαράθεσης του παλιού με το νέο, το μικρό γαλατικό χωριό που διαρκώς παρενοχλεί τις παρακείμενες λεγεώνες αφήνοντας την υπόλοιπη επικράτεια στην γαλήνη της Pax Romana...
Και παραμένουν χώρος συναντήησεων και συνευρέσεων... μόνο που πλέον η "επαναστατική μαγκιά" κάνει την δική της επίδειξη και συμπλέκεται με κάθε λογής φόβους, αδιέξοδα και φλερτάκια...
Η σύγκρουση για τη σύγκρουση στείρα επαναλαμβανόμενη σε ένα "εμείς κι αυτοί", που δυσκολεύει κάθε περαιτέρω ζύμωση...
Δεν έχω δικά μου παιδιά και σε κάθε περίπτωση εύχομαι να μη βιώσω ποτέ απώλεια όπως αυτή της μητέρας του Αλέξανδρου, έχω όμως την αίσθηση πως δεν θα πρεπε να ακούσει τυφλά τον δικηγόρο της...
Δεν τον ήξερα τον πιτσιρικά μα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ήταν ένα απολίτικο παιδί που πήγαινε για νόστιμα χοτ-ντογκ στο πολυτεχνείο. Νομίζω πως ήταν παιδί της εποχής του, με διάθεση να επιτεθεί στα πάντα, να συγκρουστεί, να πονέσει πέφτοντας στους ανεμόμυλους...
Και αυτό ήταν που έκοψε η σφαίρα των "πρετεντερισμών" και των υπόλοιπων υστεριών για το "άντρο των Εξαρχείων", η σφαίρα της φασίζουσας καρικατούρας του Κάλαχαν που πήγε να "καθαρίσει"... Ήξερε η σφαίρα... Το μέλλον ήθελε να χτυπήσει...
Κι αν η υποτίμηση της "πολιτικότητας" του Αλέξανδρου βοηθά στην καταδίκη του φονιά... τόσο το χειρότερο για την δικαιοσύνη τους...
Εκατοντάδες παιδιά καβαλάνε κάθε μέρα τα άλογα τους εφορμώντας προς τους ανεμόμυλους. Για κάποια το κοντάρι θα αποδειχτεί βαρύ και θα γίνουν γυναίκες και άντρες...
Κάποια άλλα όμως...

Δυο μήνες μετά...

"It doesn' t matter if we all die..."

"Ο Άνθρωπος θα ζήσει όταν συνειδητοποιήσει πως θα πεθάνει..." Κι όμως κοντά δύο αιώνες μετά μόνο σποραδικές αγωνιώδεις αφυπνήσεις, σαν να πεταγόμαστε αλαφιασμένοι από έναν εφιάλτη, και κάποιες φορές μάλιστα και αυτή η αφύπνιση να είναι κομμάτι του εφιάλτη... Ακόμα μεγαλύτερη αγωνία, ιδρώτας και μια κραυγή παγιδευμένη πίσω από τα δόντια... "Σκέψεις που λιώνουν σε ουρλιαχτά..."

"...Something small falls out of your mouth and we laugh,

 a prayer for something better,

 please love me, meet my mother,

 but the fear takes hold..."

Συμβιβασμοί...
Οργασμοί εκτελούν χρέη δακτύλου για να κρύψουν όσους και όσες επιμένουν να προσπαθούν να
σύρουν αναμνήσεις σιδεροδέσμιες στα νερά της λήθης...
Μπόρεσε ο Ξέρξης να δέσει τη θάλασσα με αλυσίδες; " Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε..."

 "Από όλους τους εχθρούς μου που με μισούνε τόσο μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά..."
 έγραψε ο Δάσκαλος και είχε δίκιο... 

 Κι όσο για μένα...
 Βρίσκω δικαιολογίες για να μην κάψω παλιές συνήθειες σε τελειωμένους ή με φαγωμένη πέτρα αναπτήρες και μουσκεμένα σπίρτα...
"... I can loose myself in chinese art and american girls,

  All the time loose me in the dark, please do it right 

 Run into the night,

 I will loose myself tomorrow,

 Crimson pain, my heart explodes,

 My memory in a fire but someone will listen...

 At least for a short while..."

 Ηδηπάθεια της Θλίψης και αυτοπαγίδευση σε ενοχές... Θυμάμαι πως σου είχα υποσχεθεί ότι αν πας να φύγεις θα σε κρατήσω με τη λαβή της μαγκούρας μου... "Μα πως να κρατήσεις ένα πλάσμα με λέξεις παγιδευμένες στο χαρτί;", με ποιο δικαίωμα να αμφισβητήσεις ένα "όχι" σκαλισμένο σε ολόκληρο το σώμα;

" Leave me to die,

  you won't remember my voice

  I walked away and grew old,

 You never talk, we never smile,

  I scream you' re nothing

  I don't need you anymore you're

  nothing..."

 Δε φαντάζεσαι πόσες φορές το φώναξα για να σβήσω παγωμένες απεγνωσμένες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις... Πόσες φορές το τραγούδησα δυνατά σε μετρό και λεωφορεία, χαμένος σε εκείνη τη δική σου φράση: " έπρεπε να το κάνεις". Κι εγώ που πάντα πίστευα πως όταν αγαπάς κάποιον δεν πρέπει να γίνεσαι ανάχωμα στο δρόμο του... Κι εγώ που δυσκολεύομαι να πω τα δικά μου "όχι" και τα δικά μου ¨τέρμα" για να μην στενοχωρήσω τους άλλους... Κι εγώ που νόμιζα πως η αγάπη αρκεί...

Incomplete and alone...

Κι εγώ με τα αντικαταθλιπτικά και τα αντιψυχωσικά μου βιάστηκα να μπώ σε "χρυσό κλουβί",

φοβισμένος από τη θυγατέρα της θλίψης, τη μοναξιά, που προκλητικά ποζάρει στους εφιάλτες μου...

Κι όμως σε κουβαλάω ακόμα Λάουρα

Κουβαλάω τη φράση σου: "προσπάθησα να σε σβήσω μα δεν μπόρεσα"

Και τώρα που τα σύρματα του "χρυσού κλουβιού" καίνε τις σάρκες μου και ψάχνω θάρρος για να δραπετεύσω...

Τι λες να σε αφήσω λίγο για να κάνω ένα τσιγάρο;

Το καλό υπουργείο σύρθηκε σε υποσχέσεις και δεσμεύσεις... Για μας μπορεί τίποτα λιγότερο από τον ήλιο να μην είναι αρκετό, για τους κρατούμενους και την υλική πραγματικότητα που βιώνουν μια λάμπα απαλού φωτισμού μπορεί να έχει σημασίες που αδυνατούμε να αντιληφθούμε... Ίσως το σημαντικότερο να είναι πως αύριο ακόμα λιγότεροι κρατούμενοι θα φοράνε τις παντόφλες της παραίτησης. Ακόμα περισσότεροι ίσως αντιληφθούν τη θέση τους στον αέναο πόλεμο που διεξάγει η κυριαρχία ενάντια σε κάθετι που αντιτίθεται στην ευόδωση των συμφερόντων της, ενάντια σε κάθε ουρλιαχτό που διασπά τη σιωπή στα κοιμητήρια της κοινωνικής ειρήνης, ενάντια σε κάθε πεισματαρη κισσό προσπαθεί να ανέλθει διαβρώνοντας τα διάκενα στην παραληρηματική γλώσσα του κοινωνικού ελέγχου που δεν παραλείπει να κανονικοποιεί τις ανισότητες ως αναπόδραστες, επιδιώκοντας τη διαιώνιση αυτής της πρώτης ύλης που εξασφαλίζει τη διαιώνιση της τάξης τους... Και ο αγώνας ενάντια στην τάξη της μίζερης επιβίωσης και του αργού θανάτου δεν μπορεί παρά να τέμνεται με την αποδόμηση των δαιμονοποιητικών μύθων που περιβάλλουν ασφυκτικά τους κρατούμενους και απαξιώνουν τις κοινωνικόοικονομικές αιτίες του "εγκλήματος", σε μια χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό ανηλίκων μεταξύ των κρατουμένων και το μικρότερο όριο ηλικίας για την απόδωση ποινικών ευθυνών (13 έτη)...

Πέσαν τα μάνταλα βαριά...

Ελάχιστα πράγματα αλλάζουν στο βασίλειο του χαμένου χρόνου, εκεί που τα δευτερόλεπτα πατούν βαριά σέρνοντας ξυράφια που χαράζουν βαθιά το πέρασμα τους σε ψυχές και πρόσωπα... Στη χώρα των κολασμένων το ρολόι είναι ο χειρότερος εχθρός, ο σύμμαχος μιας κατατονικής ρουτίνας: προαυλισμός, φαγητό, κλείσιμο κελιών, σβήσιμο φώτων... Βαθιά πηγάδια, μεγάλα τεράγωνα στους οδικούς χάρτες, στα υπερυψωμένα όρια των οποίων σμιλεύεται η απαίτηση του εξουσιαστικού πολιτισμού για μοιρολατρική αποδοχή της τάξης του. Στο εσωτερικό τους όσοι και όσες εγκλωβίστηκαν στις αντιφάσεις της Δημοκρατίας των ίσων ευκαιριών και του σεβασμού των δικαιωμάτων. Βυθισμένοι σε ένα τεχνητό σκοτάδι, προορισμένο να φοβίζει τους «απέξω»- τους τίμια και αγόγγυστα εργαζόμενους – να τους προτρέπει να σκύβουν το κεφάλι υπό την απειλή του εγκλεισμού μαζί με τους «χειρότερους»... Έτσι ξεκίνησαν οι φυλακές και έτσι συνεχίζουν, χώρος ανθρωποθυσιών στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης και της ομαλότητας, περίτρανη απόδειξη των ανισοτήτων ενός κόσμου χρεωκοπημένου... Μια φυλακή δεν εξανθρωπίζεται. Καταστρέφεται μέσα στη δίνη του κυκλώνα που γεννιέται ξαφνικά εκεί που η απόγνωση γίνεται οργισμένη ελπίδα και οι πρώην υπήκοοι παλεύουν να κατακήσουν τη ζωή τους. Και κομμάτι αυτής της διαδικασίας οι αγώνες των κολασμένων, των κρατούμενων σε συνθήκες σκληρής αιχμαλωσίας, τροχιοδεικτικά πυρά που δείχνουν την κατεύθυνση της αξιοπρέπειας... Στις φυλακές των Γρεβενών οι κρατούμενοι πραγματοποιούν απεργία πείνας απαιτώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης, παλεύοντας για αξιοπρέπεια ενάντια στην αποκτήνωση! Ίσως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές να έχει υπάρξει κάποια διαφορετική εξέλιξη, σε κάθε περίπτωση όμως ας στρέψουμε καταρχήν προς εκεί το βλέμμα μας... Τα σκοτάδια είναι θρασύδειλα...

ΑΝΑΒΟΛΕΣ

:ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΜΗ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ




( Ευχαριστώ για την πρόσκληση συνιστολογίου..!
Και ανταποδίδω με την αφιέρωση του παρακάτω ποιήματος: )






Αύριο θα είμαι καλή.
Δε θα ΄χω μάσκα. Δεν θα φοράω ντόμινο.
Δεν θα προβώ σε εγχώριες, άσκοπες δαπάνες.
Αύριο θα εισχωρήσω στη φυλή της απλανούς αφάνειας.
Αύριο θα καώ σε φιλμ.
Θα είμαι σαλιγκάρι χωρίς τη βαρβαρότητα της σύννοιας.
Θα είμαι ζαχαροκάλαμο σε φυτεία.
Πέτρινος γύρος πηγαδιού.
(Ακροάζομαι κρουστικά φορτία).
Θα είμαι ροδάκινο.
Άπειρη ιέρεια της ενδοστρέφειας.
Θ' αναιρέσω.
Καθαιρώ και καθαιρώ τις ελλιπείς στίξεις.
Προσωπικά, θ' αναλάβω, αποσιωπητικά, μαγνητικά κρυσφύγετα.

Πεζοπορώ σε λεπτή άμμο.
Φυσικά αρνούμαι τις περικοπές.

Εκδιώκω νηφάλια τα ύ¨¨ή¨¨ύ της απόδοσης.
Αποδρώ στου Προκρούστη το κρεβάτι.

Αύριο.
Αύριο.
Απόψε όμως, λέω καλύτερα να σκοτωθώ.



[ Χαριτίνη Ξυδή,
Οι Τρομπέτες Του Οκτώβρη,
εκδ. Κώδικας 2008 ]

Κάποιοι και κάποιες επιμένουν να θεωρούν την απουσία άμεσης εντολής ως απόδειξη πως δεν υπήρξε κανενός είδους εντολή. Απόδειξη πως όλες οι επιλογές είναι συνειδητές. Η ανασφάλεια, ο΄φόβος της απόρριψης, τα πιεστικά αισθητικά πρότυπα που παραμονεύουν σε τηλεοπτικά και έντυπα διαφημιστικά μηνύματα, οι ανασυνδυασμοί τους και οι διαφορετικοί τρόποι που μπορεί να επιδράσουν κάθε ψυχοσύνθεση είναι ψιλά γράμματα... Κι όμως δεν θα πειστώ ποτέ ότι "απλώς" επέλεξε, με κάθε κόστος, να γίνει "όμορφη"...

Περί φυγής

δεν γνώριζε πως ο άνθρωπος μπορεί να υψώσει ένα τείχος από νοερά σοβαντισμένα τούβλα ενάντια στη φρίκη και στα απάνθρωπα, τα σκοτεινά κόλπα του χρόνου που μας βάλλει, και ως εκ τούτου να χαράξει μόνος την ιστορία του... ίσως φοβήθηκε να γυμνωθεί μη φανούν οι πληγές της και προτίμησε να περιφέρει τα σπαράγματα μιας χαμένης παιδικής ηλικίας πνιγμένης σε αναθέματα... ήθελε να αγαπηθεί μα τη φόβισε ό,τι δεν είχε νοιώσει... μαθημένη να πληγώνεται θέλησε να πληγώσει... και την κρίσιμη στιγμή έφυγε, κατηγορώντας όσους δεν μπόρεσαν να την κρατήσουν... και φοβάμαι πως όταν γυρίσει θα βρεί μπροστά της το τείχος που με έμαθε να χτίζω...

η δολοφονία των λιμενεργατών

Με πανό που αναρτήθηκε αργά το μεσημέρι στους παλιούς κυλινδρόμυλους της Ευαγγελίστριας, οι Μέρες Ταξικής Μνήμης θύμισαν χθες την επέτειο των 74 χρόνων από τις 9 Μαΐου 1934, τότε που δολοφονήθηκαν οκτώ λιμενεργάτες και αλληλέγγυοι εργάτες «από το κράτος και τα αφεντικά των αλευρόμυλων του λιμανιού», όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση με το ιστορικό των γεγονότων.
Οι ιδιοκτήτες των μύλων αγόρασαν μηχάνημα που θα μετέφερε το σιτάρι από τα αμπάρια των πλοίων στις δεξαμενές αποθήκευσης, χωρίς να παρεμβάλλονται οι λιμενεργάτες – φορτοεκφορτωτές. Προσέφεραν δε στους εργάτες 6 δραχμές ανά τόνο σταριού που θα εκφόρτωνε το μηχάνημα, αλλά οι τελευταίοι, σε γενική τους συνέλευση στις 7 Μαΐου, απέρριψαν την προσφορά κι αποφάσισαν απεργία.
Τα εγκαίνια του μηχανήματος είχαν προγραμματιστεί για τις 9 Μαΐου. Οι απεργοί με τις οικογένειές τους και όσους υποστήριζαν τα αιτήματά τους, επιχείρησαν να αποτρέψουν την εκφόρτωση του πλοίου «Λίμνη», αλλά απωθήθηκαν από τους στρατιώτες, τους οποίους είχαν κινητοποιήσει οι ιδιοκτήτες των μύλων. Επιχείρησαν, επίσης, να προσεγγίσουν το πλοίο από τη θάλασσα, αλλά έβαλλε εναντίον τους πολυβόλο από την ταράτσα των κυλινδρόμυλων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν συνολικά πέντε άτομα και να τραυματιστούν πολλά ακόμη.
Με τα πτώματα των λιμενεργατών στους ώμους, οι εξεγερμένοι κινήθηκαν προς το κέντρο της Καλαμάτας, καταστρέφοντας την Τράπεζα Αθηνών, κρατικά κτήρια, μέσα μεταφοράς, το σπίτι ενός από τους ιδιοκτήτες των κυλινδρόμυλων και διέλυσαν τη στρατιωτική φρουρά. Ξέσπασε νέα σύγκρουση, με τρεις επιπλέον νεκρούς. Στις 10 Μαΐου, οι κηδείες των νεκρών είναι ξέσπασμα οργής απέναντι στην εξουσία και στην εκμετάλλευση. Τα σωματεία της πόλης απεργούσαν, ενώ ο Δικηγορικός Σύλλογος κατήγγειλε ευθέως τις στρατιωτικές Αρχές ως υπεύθυνες για τη σφαγή.
Νεκροί από τις σφαίρες των δυνάμεων καταστολής έπεσαν οι Αντ. Μαραγκουδάκης, Ανδ. Σπάλας, Παν. Μπλίκος, Γιάννης Κολιτσιδάκης, Π. Πηλίκας, Βασ. Γιαλατσινός, Βασ. Καπετανέας, καθώς και μια γυναίκα, που σκοτώθηκε μέσα στο περίπτερό της.

-από την εφημερίδα Θάρρος Μεσσηνίας, 10/05/08

Bela Lugosi's test...

Bela Lugosi's dead... Bela Lugosi's dead... Bela Lugosi's dead...