Άνθρωπος: μια ψυχή επιβαρυμένη με ένα πτώμα, στους ώμους...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . [ Ε π ί κ τ η τ ο ς ] . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

"Τα δίκια και οι χαρές αυτής της κοινωνίας ζυγίστηκαν και βρέθηκαν λειψά. Ο κόσμος έχει μοιραστεί σε δύο κομμάτια εκ των οποίων το ένα επιθυμεί την καταστροφή του"

Η μέτρηση ήταν και είναι σωστή και αυτός που την ανέλαβε, ζώντας σύμφωνα με τις αντιφάσεις του, δεν λυποψύχησε την κρίσιμη στιγμή... τοποθέτησε τον εαυτό του στην πλευρά του προβλήματος και έδωσε την λύση μόνος του. Πρόλαβε όμως  να εμπνεύσει μια γενιά περίεργων νεομηδενιστών και νεομηδενιστριών (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να μας χαρακτηρίσω), τυπάκια λίγο από όλα που αποστρεφόμασταν ότι μας θύμιζε τον παλιό "χώρο", που τον θεωρούσαμε κομμάτι του γερασμένου και ξεπερασμένου κόσμου...

" ο κόσμος θα έρθει στα μέτρα μας ή τόσο το χειρότερο για τον ίδιο"

μας 'έκλεψε" και μας η γοητεία των μετρήσεων, μα είχαμε κοντές μεζούρες και μικρούς χάρακες... Ίσως γιατί ως παιδιά διαβάσαμε συντομευμένες εκδόσεις του Δον Κιχώτη και καταλάβαμε πως οι "ανεμόμυλοι" ανατινάζονται και δεν πέφτουν με "κονταριές"...
Δεν μας πείραζε που όσοι μέτρησαν έτσι τον κόσμο απέτυχαν... Δεν μας έννοιαζε καν να πετύχουμε... Εποχές ελιτισμού και βιασύνης... μετρήσεις με συνθήματα...

" Όποιος δεν οπλίζεται πεθαίνει..."
"Η δράση υποκαθιστά τα δάκρυα"
"Ανυποψίαστοι για τον κοινωνικό πόλεμο είναι μόνο οι νεκροί"
"Το όπλο της κριτικής δεν υποκαθιστά την κριτική των όπλων"
"Η μόνη πραγματική διασκέδαση είναι η θραύση της κοιμητηριακής γαλήνης της πόλης των σκιών"

Πόλεμος στον πόλεμο, αλλά και πόλεμος για τον πόλεμο...

"Δεν έχει σημασια η νίκη ή  η ήττα, μόνο όμορφα πως λάμπουν τα μάτια σου όταν πολεμάς"

και τελικά...

"Η αυτοκτονία πήρε αρκετούς, το ποτό και ο Διάβολος ξαπόστειλαν τους υπόλοιπους"

Άλλοι και άλλες έπαψαν να είναι παιδιά και αφέθηκαν στον αργό θάνατο της μίζερης ζωής που τόσο κατέκριναν...
Άλλοι αποφάσισαν να γίνουν τα παιδιά που δεν είχαν γίνει... Διάβασαν ολόκληρο το Δον Κιχώτη και κατάλαβαν πως το αν οι "ανεμόμυλοι" πέφτουν με κονταριές είναι ένα ωραίο ερώτημα που πρέπει να διατηρήσεις...και πως δεν είναι ντροπή να χρησιμοποιείς το γκαζάκι για καφέ... Βρήκαν άλλες συντροφιές και δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται νύχτες που διψούν για άγριες γιορτές...
Κάποιοι και κάποιες όμως παρέμειναν "νεραϊδοπαρμένοι/ες" της επανάστασης... Ρομαντικοί και ρομαντικές επιμένουν στην ακρίβεια των αρχικών μετρήσεων... Αλυχτούν τα βράδυα μόνοι/ες σφαίρες και εκρήξεις... Μάχονται μα κουβαλούν τη σημαία της απογοήτευσης και όχι της ελπίδας... Αρνούνται να "υπακούσουν" στις σιωπές και τις αδυναμίες των οργανωτικών σχημάτων... "ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές" και ό,τι μη επιθετικό συνιστά ευχολόγια...

"Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες" ή αν προτιμάτε: "είτε με το πρόβλημα είτε με τη λύση, στη μέση δεν υπάρχει τίποτα"...

και όσο και να μιλάς για την πολύμορφη δράση ενάντια στον εξουσιαστικό πολιτισμό η κουβέντα πάει στην οργάνωση της επόμενης σύγκρουσης... μάχονται με συνέπεια και κάποιες φορές αυτού του είδους η συνέπεια σκοτώνει... και αυτές οι απώλειες μας ματώνουν...

από τον καναπέ του σπιτιού μου μα όχι με μικρότερη συνέπεια από τη δική σου ρε γαμώτο,
καλό ταξίδι Λάμπρο...

3 σχόλια:

  1. "Η δράση υποκαθιστά τα δάκρυα";
    Μήπως τα αποκαθιστά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. συγγνώμη για την καθηστέρηση αλλά έχω πρόβλημα συμβατότητας με το νέο λειτουργικό. Μέχρι να φας τις πρώτες "σφαλιάρες" και να διαψευστούν τα πρώτα "για πάντα" η δράση υποκαθιστά τα δάκρυα.Ακόμα πλέεις στη θάλασσα του απόλυτου εγωισμού, όλο το δίκιο είναι δικό σου - ούριος άνεμος στα πανιά σου. Ο εχθρός δεν πρέπει να δει τα δακρυα σου, δεν έχεις αδυναμίες... Μετά τα πράγματα αλλάζουν... θρηνείς έναν χωρισμό, δακρύζεις με ένα βιβλίο, κλαίς σε μια ταινία... Οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις δεν τρομάζουν, η αμηχανία τους δεν σε προσβάλει... Σιγά σιγά καταλαβαίνεις ότι ανυποψίαστοι για τον κοινωνικό πόλεμο δεν είναι μόνο οι νεκροί, πως ο "νιτσεϊκός υπεράνθρωπος" δεν είναι η μοναδική επαναστατική ταυτότητα... Και τότε δεν σε ενοχλεί πια να καταλάβει ο εχθρός πως είσαι άνθρωπος και τότε τα δάκρυα αποκτούν αξία και σημασία... Τότε συντροφεύουν τη δράση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

τι έχουμ' εδώ..?