"Τα δίκια και οι χαρές αυτής της κοινωνίας ζυγίστηκαν και βρέθηκαν λειψά. Ο κόσμος έχει μοιραστεί σε δύο κομμάτια εκ των οποίων το ένα επιθυμεί την καταστροφή του"

Η μέτρηση ήταν και είναι σωστή και αυτός που την ανέλαβε, ζώντας σύμφωνα με τις αντιφάσεις του, δεν λυποψύχησε την κρίσιμη στιγμή... τοποθέτησε τον εαυτό του στην πλευρά του προβλήματος και έδωσε την λύση μόνος του. Πρόλαβε όμως  να εμπνεύσει μια γενιά περίεργων νεομηδενιστών και νεομηδενιστριών (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, αλλά δεν ξέρω πως αλλιώς να μας χαρακτηρίσω), τυπάκια λίγο από όλα που αποστρεφόμασταν ότι μας θύμιζε τον παλιό "χώρο", που τον θεωρούσαμε κομμάτι του γερασμένου και ξεπερασμένου κόσμου...

" ο κόσμος θα έρθει στα μέτρα μας ή τόσο το χειρότερο για τον ίδιο"

μας 'έκλεψε" και μας η γοητεία των μετρήσεων, μα είχαμε κοντές μεζούρες και μικρούς χάρακες... Ίσως γιατί ως παιδιά διαβάσαμε συντομευμένες εκδόσεις του Δον Κιχώτη και καταλάβαμε πως οι "ανεμόμυλοι" ανατινάζονται και δεν πέφτουν με "κονταριές"...
Δεν μας πείραζε που όσοι μέτρησαν έτσι τον κόσμο απέτυχαν... Δεν μας έννοιαζε καν να πετύχουμε... Εποχές ελιτισμού και βιασύνης... μετρήσεις με συνθήματα...

" Όποιος δεν οπλίζεται πεθαίνει..."
"Η δράση υποκαθιστά τα δάκρυα"
"Ανυποψίαστοι για τον κοινωνικό πόλεμο είναι μόνο οι νεκροί"
"Το όπλο της κριτικής δεν υποκαθιστά την κριτική των όπλων"
"Η μόνη πραγματική διασκέδαση είναι η θραύση της κοιμητηριακής γαλήνης της πόλης των σκιών"

Πόλεμος στον πόλεμο, αλλά και πόλεμος για τον πόλεμο...

"Δεν έχει σημασια η νίκη ή  η ήττα, μόνο όμορφα πως λάμπουν τα μάτια σου όταν πολεμάς"

και τελικά...

"Η αυτοκτονία πήρε αρκετούς, το ποτό και ο Διάβολος ξαπόστειλαν τους υπόλοιπους"

Άλλοι και άλλες έπαψαν να είναι παιδιά και αφέθηκαν στον αργό θάνατο της μίζερης ζωής που τόσο κατέκριναν...
Άλλοι αποφάσισαν να γίνουν τα παιδιά που δεν είχαν γίνει... Διάβασαν ολόκληρο το Δον Κιχώτη και κατάλαβαν πως το αν οι "ανεμόμυλοι" πέφτουν με κονταριές είναι ένα ωραίο ερώτημα που πρέπει να διατηρήσεις...και πως δεν είναι ντροπή να χρησιμοποιείς το γκαζάκι για καφέ... Βρήκαν άλλες συντροφιές και δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται νύχτες που διψούν για άγριες γιορτές...
Κάποιοι και κάποιες όμως παρέμειναν "νεραϊδοπαρμένοι/ες" της επανάστασης... Ρομαντικοί και ρομαντικές επιμένουν στην ακρίβεια των αρχικών μετρήσεων... Αλυχτούν τα βράδυα μόνοι/ες σφαίρες και εκρήξεις... Μάχονται μα κουβαλούν τη σημαία της απογοήτευσης και όχι της ελπίδας... Αρνούνται να "υπακούσουν" στις σιωπές και τις αδυναμίες των οργανωτικών σχημάτων... "ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές" και ό,τι μη επιθετικό συνιστά ευχολόγια...

"Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες" ή αν προτιμάτε: "είτε με το πρόβλημα είτε με τη λύση, στη μέση δεν υπάρχει τίποτα"...

και όσο και να μιλάς για την πολύμορφη δράση ενάντια στον εξουσιαστικό πολιτισμό η κουβέντα πάει στην οργάνωση της επόμενης σύγκρουσης... μάχονται με συνέπεια και κάποιες φορές αυτού του είδους η συνέπεια σκοτώνει... και αυτές οι απώλειες μας ματώνουν...

από τον καναπέ του σπιτιού μου μα όχι με μικρότερη συνέπεια από τη δική σου ρε γαμώτο,
καλό ταξίδι Λάμπρο...

«και χρόνια πολλα γιατί σήμερα είναι η μέρα της γυναίκας»


Μόλις είχα αγοράσει με μια φίλη μου πάστες από το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς.

Χρόνια πολλά για τη μέρα της γυναίκας ή αλλιώς πως οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί κατορθώνουν να ακρωτηριάζουν προτάγματα και στιγμές αγώνα ενάντια στην κυριαρχία τους μετατρέποντας τα σε άνευρα ευφάνταστα συνθηματάκια και νεκρές γιορτές αποστερημένες από κάθε νόημα...

Η 8η Μάρτη του 1875 όπου περίπου 20.000 εργάτριες παρέλυσαν τη βιομηχανία ιματισμού στη Νέα Υόρκη αρνούμενες να εργάζονται σε μεσσαιωνικές συνθήκες, μετατρέπεται με τα χρόνια σε δωρεάν σφηνάκια σε μαγαζιά, Ladies’ nights, λουλούδια και σοκολατένιες καρδούλες... συνέχεια του βαλεντινικού ξεπουλήματος.

Η ημέρα της γυναίκας πνίγεται κάτω από χιλιάδες τεύχη του περιοδικού με το «ερωτικό» dvd της Αλεξανράτου, ματώνει τα δαχτυλά της προσπαθώντας να κρατηθεί από τα βράχια των διαφημίσεων στις τελευταίες σελίδες των οπαδικών εφημερίδων (εκεί που το τσέχικο ξανθό πιπίνι που δίνει δύο φορές ό,τι άλλες προσφέρουν μία κάνει παρέα στις λετονές αθλήτριες που θα βρίσκονται για λίγο καιρό στη χώρα μας αναζητώντας να γνωρίσουν τον ελληνικό «έρωτα» στο πλάι γενναιόδωρων κυρίων), μαστιγώνεται στις τηλεοπτικές διαφημίσεις που καθορίζουν τα αισθητικά πρότυπα, σχινοβατεί στην κόψη των σελίδων γυναικείων περιοδικών που τη «μαθαίνουν» πως να είναι ταυτόχρονα καριερίστρια, σύζυγος και μητέρα, σοβαρή και ευχάριστη, ναζιάρα και απαιτητική...

Για να αναπαυτεί τελικά στα χείλη μιας 15χρονης κοπελίτσας από τη Ρουμανία που γνώρισα κατά την πρακτική μου στον Ερυθρό Σταυρό. Μια κοπελίτσα που πρόλαβε να μάθει πως κάποιες φορές γλυτώνεις από τη ζωή σου κυνηγώντας το θάνατο, που βούτηξε από τον δεύτερο όροφο για να αποδράσει από τους μαστροπούς της, και που η μόνη ελληνική φράση που ήξερε μου έγδερνε την ψυχή κάθε φορά που πήγαινα να της κάνω φυσικοθεραπεία...

«παρακαλώ σιγά σιγά»

Entact 20mg ένα πρωί, ένα το απόγευμα μισό Lexotanil 3mg πρωί-απόγευμα και ένα ολόκληρο
το βράδυ.
300mg Seroquell κάθε βράδυ.

τα όνειρα είναι σαν τα παιδιά,
θέλουν φρόντισμα...
πρέπει να είσαι έτοιμος/η να κρατήσεις
στις χούφτες σου τον σπόρο τους
μέσα στο παγωμένο χώμα
για να μην ξεραθούν...
πρέπει να είσαι αποφασισμένη/ος
να κλωτσήσεις μακριά όσα εμπόδια
φράξουν το δρόμο τους...
τα όνειρα αναπνέουν με παραμύθια
και ζουν με υποσχέσεις,
που δίνουμε, μας δίνουνε,
που δίνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό...
τα όνειρα είναι σαν τα παιδιά,
ανυπόμονα...
βιάζονται να ζήσουν,
δεν βολεύονται σε πολυθρόνες ημιμετρων...
δεν αναπαύονται στο περίπου...
τα όνειρα είναι απαιτητικά,
ασφυκτιούν στα διαλείματα,
εγκλωβίζονται στις ασυνέχειες
και γίνονται απόγνωση και εφιάλτης...
τα όνειρα είναι σαν τα παιδιά,

δεν παζαρεύουν τα φιλιά τους...